Graj bębenku czasu
Aż uderzenie ostatnie
Nie doprowadzi
Do żadnego końca
Ni rozwiązania.
To mi dyktuje
Patrzenie na innych.

Na chodniku miasteczka dziecko siada
Bawi się dłońmi, rzuca cień na jezdnie.
Potężny papieros dymi z małego gardła.
Po wielu latach dziecko nie pamiętam
Nie jest już małym chłopczykiem
A szkoda, tyle przecież się wydarzyło
Gdy tracił małość

Mężczyzna zamyślił się siedząc w kawiarni,
Myślał o wspomnieniach zostawionych w innym człowieku,
Chłopcu z dzieciństwa, siedmioletnim buntowniku myśli
Który rozważał wszystko co jest na ziemi od nowa.
Jak każde dziecko zresztą, dlatego pieczołowicie trzeba je uczyć kształtu prawdy
Lecz tak wiele dzieci nie chce do końca. I może stąd jest ten świat.
Uciekamy z nauczanego wszechświata jakim była przestrzeń
Aby pokonać ten słynny ciąg, i stworzyć coś
Co jest inne od tego czego nie chcemy widzieć.

Jeśli tak jest to zniknęło stąd wielu ludzi
którzy byli długo pragnącymi dziećmi.
Pewnie niektóre znaliśmy.

Jest pani zbyt podobna do innych,
a to znaczy że to co stanie się ze wszystkimi
możliwe ze stanie się i z panią.
Niech pani spojrzy,
Tu w lustrze, to uśmiech.
Jakby to było dobrze gdyby były lustra
Które pokazują nas.
A nie poetycką pozę
I przygotowanie
By inni nas widzieli
W najlepszym wydaniu
A nawet w wydaniu
którego nie ma.
Te zdjęcia ideału nudzą,
Ich próba jest dostępna na co dzień
Na ulicach i w Internecie.
Latami człowiek tylko czeka
Aż ktoś spuści gardę, naciągnie
Bluzę na nogi, i szczerze tak jak na co dzień ze sobą żyje
Ujawni się przed nami i może słów parę zamieni
tych innych, tych swoich.
Takie Termopile są rzadkością.
Ludzie na to latami czekają
I nie przyznają się do tego.
Trwa to krótki czas
Później jest znużenie
I naprawdę tego nie ma.
Nie da się tego zakończyć inaczej
niż końcem?

Zbuntowani przy stolikach dajemy upust swojej osobie.
Możemy tak siedzieć do rana czekając na głos
Który zacznie mówić to co nam trudno ubrać w słowa.
Pragnienie ciągłej obecność szczęścia w tej zbyt krótkiej historii
w której kiedyś będziemy inaczej, zbudowani z innych myśli.
Tajemnicze twarze wyłaniają się, człowiek przywołuje znak powitania,
Dzieje się nocą, w parkach i barach zgrzyt butelek, sprężyny łóżek
Pamiętają wciąż że po wszystkim miło jest się przytulić.
Rozdajemy czas. Czy można inaczej?
Zawsze z kimś. Wieczorne języki targują się w snach.
Bieg dnia nie ma licznika. Ciągniemy pług przetrwania.
Szał głów napędzający do działania. iskry.
Z tego równania nie można wznieść
Czegoś co będzie zawsze. Jesteśmy pośród chwil.
Nie wiem dlaczego. Nie będę jednak protestował
I wołał skoro jestem w środku zdarzenia,
Ptak siada na samochodzie, zostawia ślad.
Daje znak że pora zdać sobie sprawozdanie.
Usiłuję to przed snem, lecz nie wiem czy mi się udaje
Bo nigdy nie pamiętam żadnej ostatniej chwili.
Z poranków wiem tylko tyle że mnie zaskakują
Tym co wciąż jeszcze nie miało miejsca.

Jednak tak naprawdę nie mogę powiedzieć niczego.
Jestem. Co to właściwie znaczy?
Czy to perswazja?
Deklaracja
A może rodzaj zdziwienia?

Gdy mówisz strach
Czy czujesz
Tylko strach?
Więcej?
Znacznie więcej
I nie zdołasz
Opisać.

Poczucie zimna gdy idzie się po zajęciach na dworzec
Czy to zdanie
A może godzimy się
Na zebranie wszystkiego
W ciągu wspólnych znaków.
Wciąż i wciąż próbujemy to pokazać
Na peronach
W pociągach
W mieszkaniach.
Jak wypuścić
Z siebie?
Jak przestać być
w kształcie?
zapadać się
albo zanadto
ulatniać?
Przepełniać się tym
co powstało
albo ciągle to spalać
w mżawce słów?

żebyście widzieli te wieczory
i te wszystkie oczy
utkwione
w odbycie
to byście się śmiali
i śmiali
że tak ciągle
w jeden otwór
można patrzeć.

Jestem w środku
Czegoś.
Zachwyca mnie
Gdy ktoś chce mówi
o sobie
I rzeczywiście
Ma o czym
Mówić.

Z tej
Rzadkości
Coś wynika
I człowiek
Chce usiąść
Mówić
słuchać.

Teraz wykonuje kant i naśladuję, nie do końca to ja.
Od zawsze pożerają nas olbrzymie sny.
Marzenia imitują przetrwanie,
A rzeczy przekonują służkę rozumu, pamięć.
Cóż więcej mogę dodać jako połykający sny
I jednocześnie przez nie pożerany?
Potencjalnie to co widzisz to rozciągnięcie
w czasach i myślach, w sumowaniu który ma koniec
z zamrożeniem każdego bytu. Toteż trzeba przyznać
że jedziemy niezorientowani na ogierku czasu, a obok nas
zdarza się równomiernie trwanie, zgrzyt początku rodzonego dziecka
(start, kolejnego jedynego, obszaru patrzącego w świat) i rumor śmierci
(zamknięcie tego obszaru musi być zapadnięciem wszechświata).
nie w innym dalekobieżnym świecie ta przepychanka
a w tym gdzie mucha siada nam na ręce
stąd też lepiej już dzisiaj zdać sobie sprawę
że jest się we wszechświecie którego już nie ma
i będzie nadal, więc ma w sobie jeszcze więcej.

co by się stało
gdyby wszystko co postrzega
zachorowało?
Gdyby chory miał
Uczyć się tylko tego co my
Albo my tylko tego co chory
Czy nowonarodzeni
Byliby coraz bardziej chorzy,
zdrowsi?
Istniała by inna zależność?
pojedyncze jednostki
Byłby zdolniejsze ?
W tym samym czasie
Mogłyby kreślić więcej?
Czy to fikcja?
Dlaczego każdy chory
wierzyłby że jest zdrowy
i rozumował cały świat
albo czasami wątpił w to co myśli
i tak dowodził, że jest zdrowy?
Skąd nawet stwierdzenie że to choroba
A nie przyjemny relaks w podróży?
Co by się stało gdyby wszystko co postrzega zachorowało
Tak dawno że tysiąclecia
Zdołałoby stworzyć
świeżą interpretacje zdarzeń
I nikt nie był gotowy
przekreślić bajki.
Może choroba
jest w powietrzu
albo nie ma jej wcale,
może jest w impulsie,
pochodzi z wybuchu planety
jest z innej konstelacji
gdzie zakończyła wszelkie życie.

raz śnił mi się koszmar.
w tym koszmarze nie mogłem istnieć.
ślepo staram się udawać że rozumiem co czuje
ale jak człowiek istniejący
może pojąć brak?
Jak pojąć tego
który nie istnieje?

Chyba jesteśmy
Pokolenie z szansą
I pokolenie przeklętych.
Jeśli nie my
To będziemy
Do tego zmuszać
Innych,
Pewnie
Padnie
Na nasze dzieci.
Już wcześniej
Powiedzmy sobie
Nie ma drugiej szansy
To zasada
z jednym życiem.
Wskoczyliśmy na ogiera
zapatrzonego
W jednym kierunku.
Rozpoczeliśmy życie
I idziemy w stronie
Gdzie jest
Jeszcze nic,
naśladujemy
światy z
marzeń
zatrzymane
w naszych
oczach.
Nie wiem
jak z tego zadrwić.
może
ktoś mnie wyręczy.

Przeciw pamięci

Zmarłych można porównać do kamyczków
które wszyscy chcą tłumaczyć
ale nikt nie chce po nie wrócić.
Z jakiegoś powodu zarażono
że nie trzeba szukać,
wystarczy powtarzać
by to co odeszło
nie odchodziło.
Wystarczy sztuka pamięci
I jej dzieła.
Przeszłość jest zmazanym równaniem
zgubnym
które mówi że wystarczy,
zawsze wystarczało.

Dotychczas odkładane,
w konaniu szukane dalej
to czarny los ludzkości.
Całe działanie świata w tym zakresie
Zostawiliśmy tworom słów i emocji
Niezdolnym nic zmienić.

Wszystko ze słów,
Z bezradności, emocji.
Jeśli chcemy zmian
to jeszcze tu jesteśmy
choć to serce tyka.

Jesteśmy rozbitkami kosmosu.
Zgadzamy się, jesteśmy w nim zawarci
Ale nie przyznajemy, że nie chcemy wypłynąć poza uścisk ziemi,
Od czasu do czasu zerkamy na gwiezdny szał, chodzimy za ręce
Tulimy się w ubraniach, i w taką noc jak ta idziemy nad wodę,
wchodząc nago w chłodną toń drżymy i tylko zerkamy w kosmos
Choć przecież są tam przedmioty, które mogą rozmażyć
Choćby nieznane surowce, braki, smak innej wody, nieziemskie rzeczy jadalne
i niestworzone dotychczas uczucie gwiezdnych podróżników.

Wychodzę z adresu
gdzie jest dobory i tani orgazm
opiszmy to słowami
seks, zew, mocny uścisk wreszcie bez ubrań.
Czas tam spędzony był czasem ludzi
Wijących sieci.
Czekali z początkiem i
Dobiegali kresu końcem.

Musisz wiedzieć że gdy dotykał czuł.
To co wtedy czuł
nie jest w nim obecne.
Uległo.
Jest tylko wyobrażeniem
Popiołem po zdarzeniu
Które odbiera samotnie.

Zapewne tu wróci
Szukając nowej okazji do było i minęło.
Teraz idzie schodami
Schodzi w dół
W oczach mgnienie
Przeżywania.

Istnieją bestie.
Bestie bezzębne
W klatce,
Przygaszone i osłabione.
Wokół śmiech.
Sama bestia
Zamknęła się w tej klatce.
Sama wyrzuciła klucz.
A teraz żałuje nie mogąc się ruszyć
Widząc kilka nowych malutkich potworków
Chodzących poza klatką.

Jestem obecnie w knajpie
Ktoś używa śmiechu,
Kelnerka świadoma swoich atutów żartuje.
Niekiedy w naszych głowach rosną
Niezliczone linie ludzi
Składając nas w coś
Co może na chwilę zaistnieć.
I jak tu nie przyłączyć się do zabawy?

Jeśli piszę to znaczy
że dzisiaj nie mogę czegoś uczynić
A może ty zdołasz, stąd te słowa.
Kiedy nie piszę znaczy, że daję radę.
Są jeszcze pory kiedy piszę dla przyjemności.
Istnieją też kontynuacje
których nigdy nie wymyślę.
To wielkie obszary których nigdy nie zrozumiem

Bycie na szczycie oznacza odpowiedzialność
Lecz szczyt tak długo może być pusty.
Nikt o tym nie wie
Dopóki ktoś tam nie stanie.

Te słowa które powstały z niczego
i nic nie znaczą
Są niekiedy cenne
I mają szkatułkę
Wielu wkłada
W nie siebie.
I tak miłość
Która nie istnieje nagle pulchnie
do rozmiarów prawdziwego istnienia
i teraz można mówić
To są puste słowa.
To są pełne słowa.
Gdyby istniał
Jeden człowiek
Owszem,
Istniałaby jedna
Obszerna prawda.
Ktoś chce istnieć
W tej samotni?

Szałas w lesie
I chęć rozpalenia ogniska

Zostańmy na kilka godzin
i odczujmy lata.
Zróbmy zdjęcia na zawsze
A później usuńmy je
Zakazanym
Ruchem palca.
Samodzielnie rozpalmy ognisko
Zbudujmy namiot z ubrań
I gałęzi.
Wykąpmy się w rzece
Przerywając dominacje gwiazd.
Pozbądźmy się wspomnień
Na ten wieczór.
Zaśpiewajmy sarnią pieśń
W środku nocy.
Opowiedzmy sobie historie
O tym co nigdy się nie zdarzy
A później
Zaakceptujmy życie
Które ma się zdarzyć.

Jako machiny
podróżujące w czasie
zakochaliśmy się
w zdarzeniach
które mają miejsce
poza nami.
Nie tylko w swoich głowach, nie tylko w krótkim czasie.

Nie dziwi się nikt
że tent bunt
Jest tak długi
A właściwie
Tak rozsiany.

To nie linearny bunt.
Kontynuacja jest obsiana
Nieustannymi początkami.

To konflikt
O którym
nie da się wiedzieć.
Wciąż rodzą się ci
Co zaskakują nieistnienie.

Może sens skrywa się w wielu dźwiękach
Które zdobywam nabierając grud powietrza w trzewia.
Pewnie wybiorę coś z patosem naburmuszony.
Pominę buty, podeszwę, muchę co bije się z powietrzem
Zapomnę o możliwych wojnach w internecie, z głodu nic tu nie będzie,
Zredukuje informacje o destrukcji rośliny i pozytywnej ewolucji,
samotny pejzaż oczu zwierzęcia wypuszczę za szybę,
niech biegnie nawet jeśli ściga go głodny niebianin
i może tak pozostawię to w zawieszeniu
i nigdy tego nie skończę.

Podsumowanie rozmowy z zawiedzonym


Dzisiaj
Znowu przyznano nagrodę.
Niektórzy czują się
Nieswojo
Czują
czasami
Nie ma kogo nagradzać
Ale nagrodę trzeba przyznać
dzisiaj.
Nie można
Czekać.
Gdzie się podziewają
Te jednostki
Które z wielką
Pompą
Zapowiadał świat.
Czyżbyśmy się pomylili
I będziemy
Wiekiem
poczekania
Który czeka
Na ludzi
Z innych
czasów?

jestem w środku niczego.
oniemiały szukam zamka.
Odczucia wynoście się
I zostawcie mnie
W mej kryjówce.
zamknąłem twarz i patrzę
przez podwójny wizjer.
Biorę za siebie
Pełną odpowiedzialność
Więc umieraj duszo
I weź ze sobą
Niepotrzebny bagaż złudzeń.
Pragnę
Myśleć
Jak miałem
nigdy nie myśleć.
Droga
Była już
Wielokrotnie
Powtarzana.
Nie chcę iść
do siebie.

Wysyłam wiadomość
Ze zdjęciem
niestety
Moja osoba
Nie biegnie
Zachwycona
Po rubieżach
Galaktyki.
Jestem w
Jednym z wielu
środków
I gram z ludźmi
którzy zaprosili mnie do stołu.
Nie oglądam wiadomości
A z kontynuacji dowiesz się
że nie wiem
Co powinienem mówić
żeby mnie rozumiano
A wesołe pogawędki
Kończyły się pomyślnie.
Nie chodzę
Już do miejsc
Które by cokolwiek
O mnie wiedziały.
Jestem sam
Kiedy wchodzę
Do sklepów
I dla lepszej końcówki
Zmyślę, że rozmawiam tam
Z ludźmi
O spadających gwiazdach
O lasach
Które wiecznie płoną
Na zdjęciu.
O muchach
Którym odrywałem skrzydełka
W dzieciństwie.

Oczywiście nie trudno mówić o śnie
Jego krnąbrnych nożyczkach tnących serenadę marzeń.
Pajączku uczuć które stopniowo miesza się z zapomnieniem.
Nietrudno iść do ustępu i zmyślać kolejne historie zastępując tym siebie jak powyższe słowa.
Zrzucać to jak wypróżnienie
Jak liczne filmy, historie, słowa.
Tylko że sen jest naprawdę.
Wrasta w część życia.
Nie da się go widzieć inaczej niż w przestrzeni,
W swojej skórze, tylko w swoim ciele
Jakby wszystkie komórki ciała,
Były w niego zaangażowane i śniły.
Jesteśmy wtedy zupełnie sami, tylko my sami.
Porzucając go porzucano by siebie.
A tylko w nim czasami pojawia się to pytanie
Od naszych alter ego, które rodzą się ze snem
I które umierają gdy żądamy obudzenia,
Giną gdy powracamy w miejsce gdzie jesteśmy razem
w rzeczywistość gdzie można być poza sobą.

Dojrzewanie
Dziecka
To także zamykanie
Się w pokoju
(nie chce
By ktoś
Widział)
Albo sen
którym się nie podzieli.
To także spędzanie czasu
Inaczej
niż by się chciało,
bez potrzeby planowania.
Dojrzewanie dziecka
to także cała reszta
która odeszła.
Znikneła z dorosłych.

Jestem jak każdy
A więc
Każdego dnia
Trochę inny
(w przeciwnym razie
Byłbym stale
Martwy).

Zamiast porozmawiać na ulicy
poza samotnym pokojem,
czterema ścianami.
Głowa przycisnięta do szyby,
w oczach życie niespisane

Niczego
Nie usiłuję przekazać
Raczej robię to
Bo to dobry sposób
Odczuwania
Po zdarzeniu.

będę
za chwile lizał
włosy łonowe dziewczyny
która teraz ssie
mi krocze.

To zdanie zacznę jak zwykle
Z udawania,
Dalej podciągnę uczciwiej.
Podziwiam piękno
Obecne w małym pokoju.
Klitce gdzie dwóch ludzi
Zaczęło się odkrywać
I badać.
Takie studia nie istnieją.
Nie otworzono
Uczelni
Nad pojedynczą istotą
Która niknie.
Dotykam ją
Tam gdzie mnie
Prosi,
A ona mnie tam
Gdzie wskaże.
Zakochany
W jej odbycie
Myślę
że ci co ją kochali wcześniej
Może wcale nie odkryli
Jej odbytu
Nie badali
Drżenia,
łaskotek,
Ziewania
I nie pytali gdzie
Jak
Kiedy
Gdy mówili kocham
Raczej myśleli o uzależnieniu ludzkości
Nie myśleli że kochają kiszkę,
Wątrobę,
Oczy,
Myśli,
Zapach,
Dotyk,
Skórę,
Zetknięcie ciał
Orgazm
Włosy
I palce.
Albo też robili
Wszystko to co ja
I myśleli to co ja
Tylko że o innej porze
W innym miejscu.
Jako jedyni naukowcy
Naszych ciał
Nie zamierzamy spocząć
Póki nie zrozumiemy
Wszystkiego.
Jesteśmy równi
Póki
wiemy co to znaczy
i mamy
jak to
poznać.
Nie zamierzamy się wycofać
nawet
z
nieprzewidywalnych
badań.
Chyba jesteśmy na wyprawie
Jako odkrywcy
z zamiarem opisania niezbadanej krainy.
Na tym świecie
Można być wiecznym odkrywaniem.
Tylko myśli łudzą nieustannie
że oznaczono wszystkie kontynenty.
A ja
Uwierzcie
jestem
W nowej dolinie
Nieoznaczonej
Nigdzie
I widzę
Dwa morza.
Wykonuje obrót jak planeta
i prezentuje
Rowek którego nie znałem.
Dwa wzgórza
I jaskinie
Inne od
Reszty wzgórz i jaskiń
Albo robi to ta chwila
I miesza zmysły
A wszystko tak naprawdę
Jest identyczne.
Raczej jednak
Każdy srom
Prowadzi
W coś innego.
Wniosek z tego taki, że
Nie ma
Jednego.
Dzisiejszej nocy
stwarzamy
Uczelnie
Indywidualności
Tylko dla nas
Z zamiarem
Odkrycia na miarę
epoki.
tylko tak
możemy docenić
ten fragment piękna
który niknie.
Czuję że kości płoną
Więc
Może jesteśmy młodzi
I spragnieni.
W takich chilach
nie jest ważne co myśle,
ile mam lat,
czy dokąd zmierzam.
Twierdzę
Za przykładem naukowców
że nie tylko jedna osoba
Tworzy świat.
Szeptamy sobie
że jesteśmy
Naukowcami.

Ile to czasu zostało
na pracę i zabawę
i do kogo zwrócić się
z tym pytaniem
kotku?

Nie odpowiadaj,
Pozwól
że każdy
Będzie
Odpowiadał.
Pozwól
By teraz
Mówiły
Ruchy
I ogień
Który
Podłożyliśmy
Pod nasze ciała.

Powiedz mi książko fantastyczna planety ziemia
Jak sprawdzić czy pojedyncze wspomnienia
Nie są dziedziczone po innych
I w efekcie ich wspomnienia odradzają się w naszych snach
Pozwalając spojrzeć inaczej, pomyśleć i rozwinąć się?

Jak poddać się amnezji na życzenie
i obudzić się z nowym życiem
w tym samym życiu?

Dziewczyna w krótkim t-shercie
Sprawiła że zatrzymałem się w tłumie.
Iść za nią , zobaczyć na własne oczy to co mijają naładowane egzystencje.
Porozmawiać zanim jakiś zakręt
Podpatrzeć zarys na jej owalnej twarzy
i w ekstazie dotknąć resztę.
Iść za ciosem
Może nawet zmienić los
I coś rozpocząć
W świecie nieustannego zakończenia.

Starają się.
Dzieje się to co może działo się z innymi.
Idą długo dla nagrody
żyją o tym co może przynieść zetknięcie.
Później zauważają złudzenie
We własnym życiu.
Tak wiele wynika z przymusu.
Rzekomy skutek to szkoła
Gdzie dzieci ziewają
I czekają na dzwonek
żeby znów być sobą.

Może świat
Kończy się raz na sto lat
I wiara jest próżna
że ciągle ten sam trwa.
Nowe twarze idą ulicami
Ciągle innymi.
świeże sny mnożą
gwiazdy
Każdej nocy.
Nowe oczy
Zaludniają
Ciągle
Inny świat.
I stoimy oniemiali
W świecie
Który jest
Z nas
I nie może
trwać bez nas.
Już wiemy.
Nie nasz jest świat
Który będzie po nas.
Nie jest to ten świat.
Nie nasze sny
I gwiazdy w przyszłości
Choć dziś
jesteśmy
jedynymi twórcami
brodzącymi w zdarzeniach
które bez nas
nie istnieją.

Ten świat nie może pamiętać.
Uzasadnię to: ziemia nie daje szansy powrotu.
Daje złudzenie zatrzymania czasu
a my łudzimy się, że zatrzymujemy czas na zawszwe,
albo przynajmniej do końca.
Staramy się przenosić fragmenty wspomnień coraz dalej
jednocześnie odbieramy czas innym zaistniałym.
żeby ten korowód trwał
Potrzebny był jeden czas.
Powstało wiele tłumaczeń, nazw i dróg
w wyniku pragnienia zatrzymania
ludzi, twarzy, domost, zdarzeń.
A teraz łudźmy się do końca że tak nie było.

Ciekawi mnie:
ktokolwiek
jest dzisiaj.
To wcale nie jest łatwe być w aktualnym świecie
I nie dać się rozdrobnić na inne czasy.
Inne czasy są ponętne
mają kształty i odpowiedzi.
Możesz nauczyć się najważniejszych dat.
Nie wymagają ciągłego ruchu
i decyzji
przez to że są już ukształtowane
można tylko patrzeć
i w tym dawnym
i przyszłym
lewiatanie
podczuwać swoją niespisaną linię
a teraźniejszość łudzi pospolicie
swoim wiecznym niespełnieniem.

O genach,
o tych którzy byli
I doprowadzali do dalszego istnienia

Piszę nad ranem przygnębiony.
Obudziłem się
Z poczuciem straty.
Ktoś rozpadał się w moich ramionach.
To było kruszenie
Przez dziesiątki lat.
Skąd poczucie
Rozpadania
Kruszenia
Miażdżenia
istoty?
W moim śnie istnieją tylko wersje mnie.
Są tylko
Krzykiem snu
Urzeczywistnieniem,
Własną obietnicą
w skarbczyku myśli.

nie da się od tego uciec
chyba że jedno ciało przechowuje miliony,
a spośród nich dzisiaj to my stoimy na staży
i jesteśmy ucieleśnieni.
Jak liczni
Byśmy byli
Gdyby sny miały
Racje
I w naszych ciałach
żyły miliony
Proszące
O przetrwanie.

Jakbym kserował życie
Z filmów i książek.
Jest tam nadmiar ciekawych chwil
I spontanicznych uniesień.
Nie zaprzeczę że z zaparty tchem
Spędzam niektóre wieczory
W objęciach maszyn marzeń.
Tylko że tam lata
Trwają kilka godzin.
W świecie filmów i książek
żylibyśmy jeden dzień.
Lecz w takim świecie bylibyśmy wolni
Od pisania scenariuszu.

Nie wiedzą jak użyć tego
na co poświęcili czas.
Ludzie z wiedzą którzy
nie wiedzą co dalej.
Ten smutek jest wynikiem.
On musi nadejść
I musi coś zmienić.

Nosi w sobie ja
Które nie ma
Innej kontynuacji.
Jest indywidualne.
Musi być przerażony
Uświadamiając sobie
że jest ostatni.
Nie będzie kopi
w tej dziwnej grze.

Nie mam do kogo mówić
Więc w pociągu patrzę w obcy świat.
To historia zza szkła.
W ekranie kobieta,
Przedstawia coś co trwa,
Jest nawet ładna, reszta napisana
W komentarzach pod życiem w programie
A obok w wagonie prócz wyobraźni
Siedzią niezauważeni
Z tą tylko różnicą
że dość blisko.

Wciąż wyznaję
Błędną zasadę
Która ciągnie się
Już zbyt długo
Na ziemi:
Chcę żyć w szale
Chcę żyć w bezruchu
Jak żył dotychczas
Czczony bóg.

Jestem dmuchana lalka.
Prędzej czy później
Znowu nastąpi nadmuchanie
(mam nadzieje że się opierasz)
Ale gdy będzie już po wymianie organów
Sami kiedyś, nie mając świadomości,
Przygaszeni, uśmiechnięci, w wielości chwil
wypełnimy tym kogoś.
Dlaczego drążymy
w innych przestrzenie?
Co do nich wdmuchujemy?
Co wcześniej nam wdmuchnięto?

Mów do siebie, mów duchu skazany na wieczne katusze patrzenia.
Bez ruchu, bez ciała, bez kogoś więcej.
Nie pomożesz w skale tropić znaków szału.
Chcesz napisać wreszcie, że nic co napisano nie ma żadnej władzy.
Chcesz napisać:
Chcesz czegoś więcej.

Nie tylko język
Nosi w sobie
Uczucia.

Także to
Co nie potrafi
mówić.

Tym właśnie jesteśmy
Istotami
Czującymi
Które
Nie
potrafią
porozumieć się
w pełni?
Można tylko
Zatkać,
Zając
Miejsce,
Uwierzyć
że
To jedyny klucz
Prowadzący
do innych.

Bez względu jaka jest.
Bez względu na filozofie i miescje.
Bez względu na to że słów jest za mało
by oddać to co czuje ruch.

Jeśli jesteś
Albo cie nie ma
O boże kochany
Ty który zgładziłeś wszystkich
W czasie swojego panowania
Choć nie pokonałeś
jeszcze każdego.
Istnieją dwa wyjścia
Z tej sytuacji.
Albo jesteś
i kiedyś ulegnie to zmianie
Albo czegoś takiego nie ma
I czas musi nadejść
by
istniejąca część rzeczywistości
uświadomiło sobie
przestrzeń otoczoną
przez inne przestrzenie.
Powinno się stać więcej
Niż można powiedzieć
Albo to wszystko
Jest już wrzaskiem, krzykiem, głosem pędzącym po rubieżach
Który nic nie może, gubi się w kosmosie, pędzi w ciemności
nie mając świadomości o wybuchach gwiazd tonących w świecie.
Z drugiej drogi wynika, że też to my
stwarzaliśmy tą przestrzeń
a właściwie
jesteśmy w trakcie stwarzania
I tajemnica nas samych
Jest o wiele trudniejsza
niż czuje ktokolwiek.

Propagandko moja
ten się dowie co zakrywasz
kto cię straci,

a kto nie wie że istniejesz
albo nie wie
co tak skrywasz
ten bez względu
czego szuka,
co mówi,
w jakich myślach się obraca
tańczy z tobą walca.

Z jednego kufla z nią pije
I oddaje jej
kilka swych chwil
w świecie emocji.

jeśli szukasz krzyku,
nigdzie go nie znajdziesz.
Nikt chyba nie przewidział
że tempione będą ludzkie emocje
tak długo, że nie ma momentu bez tego
w ludzkiej histori.

Przyzwyczajeni do braku odpowiedzi,
nauczeni być żyć z tym co jest.
Z przyzwyczajenia wychowujemy tych
co muszą się przyzwyczaić.

jesli chcesz zrozumieć
włącz telewizje
skorzystaj z internetu,
idź ulicą
i wyobraź sobie że jesteś dzieckiem
i że żyjesz kilka tysięcy dni
i że się śmiejesz
i chcesz się usmiechać dalej

Przyglądam się przemianie poczwarki w motyla na łonie natury

Czy świadomość poczwarki umiera
czy walczy ze skrzydłami motyla?